| چو بشنید پوشید خفتان جنگ | دلی پر ز کینه سری پر ز ننگ | |
| سپه کرد و سر سوی بهمن نهاد | ز رزم تهمتن بسی کرد یاد | |
| چو نزدیک بهمن رسید آگهی | برآشفت بر تخت شاهنشهی | |
| بنه برنهاد و سپه برنشاند | به غور اندر آمد دو هفته بماند | |
| فرامرز پیش آمدش با سپاه | جهان شد ز گرد سواران سپاه | |
| وزان روی بهمن صفی برکشید | که خورشید تابان زمین را ندید | |
| ز آواز شیپور و هندی درای | همی کوه را دل برآمد ز جای | |
| بشست آسمان روی گیتی به قیر | ببارید چون ژاله از ابر تیر | |
| ز چاک تبرزین و جر کمان | زمین گشت جنبان‌تر از آسمان | |
| سه روز و سه شب هم برین رزمگاه | به رخشنده روز و به تابنده ماه | |
| همی گرز بارید و پولاد تیغ | ز گرد سپاه آسمان گشت میغ | |
| به روز چهارم یکی باد خاست | تو گفتی که با روز شب گشت راست | |
| به سوی فرامرز برگشت باد | جهاندار گشت از دم باد شاد | |
| همی شد پس گرد با تیغ تیز | برآورد زان انجمن رستخیز | |
| ز بستی و از لشکر زابلی | ز گردان شمشیر زن کابلی | |
| برآوردگه بر سواری نماند | وزان سرکشان نامداری نماند | |
| همه سربسر پشت برگاشتند | فرامرز را خوار بگذاشتند | |
| همه رزمگه کشته چون کوه کوه | به هم برفگنده ز هر دو گروه | |
| فرامرز با اندکی رزمجوی | به مردی به روی اندر آورد روی | |
| همه تنش پر زخم شمشیر بود | که فرزند شیران بد و شیر بود |