| همو مرد جنگست و گرد و سوار | بگوهر بزرگ و بتن نامدار | |
| براه بیابان بباید شدن | نه نیکو بود راه شیران زدن | |
| چنین گفت پس طوس با شهریار | که از رای تو نگذرد روزگار | |
| براهی روم کم تو فرمان دهی | نیاید ز فرمان تو جز بهی | |
| سپهبد بشد تیز و برگشت شاه | سوی کاخ با رستم و با سپاه | |
| یکی مجلس آراست با پیلتن | رد و موبد و خسرو رای زن | |
| فراوان سخن گفت ز افراسیاب | ز رنج تن خویش وز درد باب | |
| ز آزردن مادر پارسا | که با ما چه کرد آن بد پرجفا | |
| مرا زی شبانان بی‌مایه داد | ز من کس ندانست نام و نژاد | |
| فرستادم این بار طوس و سپاه | ازین پس من و تو گذاریم راه | |
| جهان بر بداندیش تنگ آوریم | سر دشمنان زیر سنگ آوریم | |
| ورا پیلتن گفت کین غم مدار | به کام تو گردد همه روزگار | |
| وزان روی منزل بمنزل سپاه | همی رفت و پیش‌اندر آمد دو راه | |
| ز یک سو بیابان بی آب و نم | کلات از دگر سوی و راه چرم | |
| بماندند بر جای پیلان و کوس | بدان تا بیاید سپهدار طوس | |
| کدامین پسند آیدش زین دو راه | بفرمان رود هم بران ره سپاه | |
| چو آمد بر سرکشان طوس نرم | سخن گفت ازان راه بی‌آب و گرم | |
| بگودرز گفت این بیابان خشک | اگر گرد عنبر دهد باد مشک | |
| چو رانیم روزی به تندی دراز | بب و بسایش آید نیاز | |
| همان به که سوی کلات و چرم | برانیم و منزل کنیم از میم |