| از افراسیاب اندر آمد نخست | دو رخ را به خون دو دیده بشست | |
| بگفت آنکه او با سیاوش چه کرد | از ایران سراسر برآورد گرد | |
| بسی پهلوانان که بیجان شدند | زن و کودک خرد پیچان شدند | |
| بسی شهر بینی ز ایران خراب | تبه گشته از رنج افراسیاب | |
| ترا ایزدی هرچ بایدت هست | ز بالا و از دانش و زور دست | |
| ز فر تمامی و نیک‌اختری | ز شاهان به هر گونه‌ای برتری | |
| کنون از تو سوگند خواهم یکی | نباید که پیچی ز داد اندکی | |
| که پرکین کنی دل ز افراسیاب | دمی آتش اندر نیاری به آب | |
| ز خویشی مادر بدو نگروی | نپیچی و گفت کسی نشمری | |
| به گنج و فزونی نگیری فریب | همان گر فراز آیدت گر نشیب | |
| به تاج و به تخت و نگین و کلاه | به گفتار با او نگردی ز راه | |
| بگویم که بنیاد سوگند چیست | خرد را و جان ترا پند چیست | |
| بگویی به دادار خورشید و ماه | به تیغ و به مهر و به تخت و کلاه | |
| به فر و به نیک‌اختر ایزدی | که هرگز نپیچی به سوی بدی | |
| میانجی نخواهی جز از تیغ و گرز | منش برز داری و بالای برز | |
| چو بشنید زو شهریار جوان | سوی آتش آورد روی و روان | |
| به دادار دارنده سوگند خورد | به روز سپید و شب لاژورد | |
| به خورشید و ماه و به تخت و کلاه | به مهر و به تیغ و به دیهیم شاه | |
| که هرگز نپیچم سوی مهر اوی | نبینم بخواب اندرون چهر اوی | |
| یکی خط بنوشت بر پهلوی | به مشکاب بر دفتر خسروی |