| چو طوس و چو گودرز و گیو دلیر | چو گرگین و گستهم و بهرام شیر | |
| گرانمایگان نزد شاه آمدند | بران نامور بارگاه آمدند | |
| به نخچیر شد شهریار جهان | ابا رستم نامور پهلوان | |
| ز لشکر برفتند آزادگان | چو گیو و چو گودرز کشوادگان | |
| سپاهی که شد تیره خورشید و ماه | همی رفت با یوز و با باز شاه | |
| همه بوم ایران سراسر بگشت | به آباد و ویرانی اندر گذشت | |
| هران بوم و برکان نه آباد بود | تبه بود و ویران ز بیداد بود | |
| درم داد و آباد کردش ز گنج | ز داد و ز بخشش نیامدش رنج | |
| به هر شهر بنشست و بنهاد تخت | چنانچون بود خسرو نیک بخت | |
| همه بدره و جام و می خواستی | به دینار گیتی بیاراستی | |
| وز آنجا سوی شهر دیگر شدی | همی با می و تخت و افسر شدی | |
| همی رفت تا آذرابادگان | ابا او بزرگان و آزادگان | |
| گهی باده خورد و گهی تاخت اسپ | بیامد سوی خان آذرگشسپ | |
| جهان‌آفرین را ستایش گرفت | به آتشکده در نیایش گرفت | |
| بیامد خرامان ازان جایگاه | نهادند سر سوی کاوس شاه | |
| نشستند هر دو به هم شادمان | نبودند جز شادمان یک زمان | |
| چو پر شد سر از جام روشن‌گلاب | به خواب و به آسایش آمد شتاب | |
| چو روز درخشان برآورد چاک | بگسترد یاقوت بر تیره خاک | |
| جهاندار بنشست و کاوس کی | دو شاه سرافراز و دو نیک‌پی | |
| ابا رستم گرد و دستان به هم | همی گفت کاوس هر بیش و کم |