| اگر زیر نوش اندرون زهر نیست | دلت را ز رنج و زیان بهر نیست | |
| چو پیمان همی کرد خواهی درست | که آزار و کینه نخواهیم جست | |
| ز گردان که رستم بداند همی | کجا نامشان بر تو خواند همی | |
| بر من فرستی به رسم نوا | که باشد به گفتار تو بر گوا | |
| و دیگر ز ایران زمین هرچ هست | که آن شهرها را تو داری به دست | |
| بپردازی و خود به توران شوی | زمانی ز جنگ و ز کین بغنوی | |
| نباشد جز از راستی در میان | به کینه نبندم کمر بر میان | |
| فرستم یکی نامه نزدیک شاه | مگر بشتی باز خواند سپاه | |
| برافگند گرسیوز اندر زمان | فرستاده‌ای چون هژبر دمان | |
| بدو گفت خیره منه سر به خواب | برو تازیان نزد افراسیاب | |
| بگویش که من تیز بشتافتم | همی هرچ جستم همه یافتم | |
| گروگان همی خواهد از شهریار | چو خواهی که برگردد از کارزار | |
| فرستاده آمد بدادش پیام | ز شاه و ز گرسیوز نیک‌نام | |
| چو گفت فرستاده بشنید شاه | فراوان بپیچید و گم کرد راه | |
| همی گفت صد تن ز خویشان من | گر ایدونک کم گردد از انجمن | |
| شکست اندر آید بدین بارگاه | نماند بر من کسی نیک‌خواه | |
| وگر گویم از من گروگان مجوی | دروغ آیدش سر به سر گفت و گوی | |
| فرستاد باید بر او نوا | اگر بی گروگان ندارد روا | |
| بران سان که رستم همی نام برد | ز خویشان نزدیک صد بر شمرد | |
| بر شاه ایران فرستادشان | بسی خلعت و نیکوی دادشان |