| همی برد خواهد به گردش سپهر | نباید فگندن بدین خاک مهر | |
| یکی زود سازد یکی دیرتر | سرانجام بر مرگ باشد گذر | |
| تو دل را بدین رفته خرسند کن | همه گوش سوی خردمند کن | |
| اگر آسمان بر زمین بر زنی | وگر آتش اندر جهان در زنی | |
| نیابی همان رفته را باز جای | روانش کهن شد به دیگر سرای | |
| من از دور دیدم بر و یال اوی | چنان برز و بالا و گوپال اوی | |
| زمانه برانگیختش با سپاه | که ایدر به دست تو گردد تباه | |
| چه سازی و درمان این کار چیست | برین رفته تا چند خواهی گریست | |
| بدو گفت رستم که او خود گذشت | نشستست هومان درین پهن دشت | |
| ز توران سرانند و چندی ز چین | ازیشان بدل در مدار ایچ کین | |
| زواره سپه را گذارد به راه | به نیروی یزدان و فرمان شاه | |
| بدو گفت شاه ای گو نامجوی | ازین رزم اندوهت آید به روی | |
| گر ایشان به من چند بد کرده‌اند | و گر دود از ایران برآورده‌اند | |
| دل من ز درد تو شد پر ز درد | نخواهم از ایشان همی یاد کرد |