| به آوردگه رفت نیزه بکفت | همی ماند از گفت مادر شگفت | |
| یکی تنگ میدان فرو ساختند | به کوتاه نیزه همی بافتند | |
| نماند ایچ بر نیزه بند و سنان | به چپ باز بردند هر دو عنان | |
| به شمشیر هندی برآویختند | همی ز آهن آتش فرو ریختند | |
| به زخم اندرون تیغ شد ریز ریز | چه زخمی که پیدا کند رستخیز | |
| گرفتند زان پس عمود گران | غمی گشت بازوی کندآوران | |
| ز نیرو عمود اندر آورد خم | دمان باد پایان و گردان دژم | |
| ز اسپان فرو ریخت بر گستوان | زره پاره شد بر میان گوان | |
| فرو ماند اسپ و دلاور ز کار | یکی را نبد چنگ و بازو به کار | |
| تن از خوی پر آب و همه کام خاک | زبان گشته از تشنگی چاک چاک | |
| یک از یکدگر ایستادند دور | پر از درد باب و پر از رنج پور | |
| جهانا شگفتی ز کردار تست | هم از تو شکسته هم از تو درست | |
| ازین دو یکی را نجنبید مهر | خرد دور بد مهر ننمود چهر | |
| همی بچه را باز داند ستور | چه ماهی به دریا چه در دشت گور | |
| نداند همی مردم از رنج و آز | یکی دشمنی را ز فرزند باز | |
| همی گفت رستم که هرگز نهنگ | ندیدم که آید بدین سان به جنگ | |
| مرا خوار شد جنگ دیو سپید | ز مردی شد امروز دل ناامید | |
| جوانی چنین ناسپرده جهان | نه گردی نه نام‌آوری از مهان | |
| به سیری رسانیدم از روزگار | دو لشکر نظاره بدین کارزار | |
| چو آسوده شد باره‌ی هر دو مرد | ز آورد و ز بند و ننگ و نبرد |