| نشانهای بند تو دارد تنم | به زیر کمند تو بد گردنم | |
| به چیزی که دادی دلم را امید | همی باز خواهد امیدم نوید | |
| به پیمان شکستن نه اندر خوری | که شیر ژیانی و کی منظری | |
| بدو گفت رستم که مازندران | سپارم ترا از کران تا کران | |
| ترا زین سپس بی‌نیازی دهم | به مازندران سرفرازی دهم | |
| یکی کار پیشست و رنج دراز | که هم با نشیب است و هم با فراز | |
| همی شاه مازندران را ز گاه | بباید ربودن فگندن به چاه | |
| سر دیو جادو هزاران هزار | بیفگند باید به خنجر به زار | |
| ازان پس اگر خاک را بسپرم | وگرنه ز پیمان تو نگذرم | |
| رسید آنگهی نزد کاووس کی | یل پهلو افروز فرخنده پی | |
| چنین گفت کای شاه دانش پذیر | به مرگ بداندیش رامش پذیر | |
| دریدم جگرگاه دیو سپید | ندارد بدو شاه ازین پس امید | |
| ز پهلوش بیرون کشیدم جگر | چه فرمان دهد شاه پیروزگر | |
| برو آفرین کرد کاووس شاه | که بی‌تو مبادا نگین و کلاه | |
| بران مام کاو چون تو فرزند زاد | نشاید جز از آفرین کرد یاد | |
| مرا بخت ازین هر دو فرخترست | که پیل هژبر افگنم کهترست | |
| به رستم چنین گفت کاووس کی | که ای گرد و فرزانه‌ی نیک پی | |
| به چشم من اندر چکان خون اوی | مگر باز بینم ترا نیز روی | |
| به چشمش چو اندر کشیدند خون | شد آن دیده‌ی تیره خورشیدگون | |
| نهادند زیراندرش تخت عاج | بیاویختند از بر عاج تاج |