| بدرید کتفش بدندان چو شیر | برو خیره شد پهلوان دلیر | |
| بزد تیغ و بنداخت از بر سرش | فرو ریخت چون رود خون از برش | |
| زمین شد به زیر تنش ناپدید | یکی چشمه خون از برش بردمید | |
| چو رستم برآن اژدهای دژم | نگه کرد برزد یکی تیز دم | |
| بیابان همه زیر او بود پاک | روان خون گرم از بر تیره خاک | |
| تهمتن ازو در شگفتی بماند | همی پهلوی نام یزدان بخواند | |
| به آب اندر آمد سر و تن بشست | جهان جز به زور جهانبان نجست | |
| به یزدان چنین گفت کای دادگر | تو دادی مرا دانش و زور و فر | |
| که پیشم چه شیر و چه دیو و چه پیل | بیابان بی‌آب و دریای نیل | |
| بداندیش بسیار و گر اندکیست | چو خشم آورم پیش چشمم یکیست |