| گر از من سر نامور گشته شد | که اغریرث پر خرد کشته شد | |
| جوانی بد و نیکی روزگار | من امروز را دی گرفتم شمار | |
| که پیش آمدندم همان سرکشان | پس پشت هر یک درفشی کشان | |
| بسی یاد دادندم از روزگار | دمان از پس و من دوان زار و خوار | |
| کنون از گذشته مکن هیچ یاد | سوی آشتی یاز با کیقباد | |
| گرت دیگر آید یکی آرزوی | به گرد اندر آید سپه چارسوی | |
| به یک دست رستم که تابنده هور | گه رزم با او نتابد به زور | |
| بروی دگر قارن رزم زن | که چشمش ندیدست هرگز شکن | |
| سه دیگر چو کشواد زرین کلاه | که آمد به آمل ببرد آن سپاه | |
| چهارم چو مهراب کابل خدای | که دستور شاهست و زابل خدای |