| به بند کمرش اندر آورد چنگ | جدا کردش از پشت زین پلنگ | |
| همی خواست بردنش پیش قباد | دهد روز جنگ نخستینش داد | |
| ز هنگ سپهدار و چنگ سوار | نیامد دوال کمر پایدار | |
| گسست و به خاک اندر آمد سرش | سواران گرفتند گرد اندرش | |
| سپهبد چو از جنگ رستم بجست | بخائید رستم همی پشت دست | |
| چرا گفت نگرفتمش زیرکش | همی بر کمر ساختم بند خوش | |
| چو آوای زنگ آمد از پشت پیل | خروشیدن کوس بر چند میل | |
| یکی مژده بردند نزدیک شاه | که رستم بدرید قلب سپاه | |
| چنان تا بر شاه ترکان رسید | درفش سپهدار شد ناپدید | |
| گرفتش کمربند و بفگند خوار | خروشی ز ترکان برآمد بزار | |
| ز جای اندر آمد چو آتش قباد | بجنبید لشگر چو دریا ز باد | |
| برآمد خروشیدن دار و کوب | درخشیدن خنجر و زخم چوب | |
| بران ترگ زرین و زرین سپر | غمی شد سر از چاک چاک تبر | |
| تو گفتی که ابری برآمد ز کنج | ز شنگرف نیرنگ زد بر ترنج | |
| ز گرد سواران در آن پهن دشت | زمین شش شد و آسمان گشت هشت | |
| هزار و صد و شصت گرد دلیر | به یک زخم شد کشته چون نره شیر | |
| برفتند ترکان ز پیش مغان | کشیدند لشگر سوی دامغان | |
| وزانجا به جیحون نهادند روی | خلیده دل و با غم و گفت‌وگوی | |
| شکسته سلیح و گسسته کمر | نه بوق و نه کوس و نه پای و نه سر |