| بیاراستم مجلسی شاهوار | برین سان که بینی بدین مرغزار | |
| تهمتن مرا شد چو باز سپید | ز تاج بزرگان رسیدم نوید | |
| تهمتن چو بشنید از خواب شاه | ز باز و ز تاج فروزان چو ماه | |
| چنین گفت با شاه کنداوران | نشانست خوابت ز پیغمبران | |
| کنون خیز تا سوی ایران شویم | به یاری به نزد دلیران شویم | |
| قباد اندر آمد چو آتش ز جای | ببور نبرد اندر آورد پای | |
| کمر برمیان بست رستم چو باد | بیامد گرازان پس کیقباد | |
| شب و روز از تاختن نغنوید | چنین تا به نزد طلایه رسید | |
| قلون دلاور شد آگه ز کار | چو آتش بیامد سوی کارزار | |
| شهنشاه ایران چو زان گونه دید | برابر همی خواست صف برکشید | |
| تهمتن بدو گفت کای شهریار | ترا رزم جستن نیاید بکار | |
| من و رخش و کوپال و برگستوان | همانا ندارند با من توان | |
| بگفت این و از جای برکرد رخش | به زخمی سواری همی کرد پخش | |
| قلون دید دیوی بجسته ز بند | به دست اندرون گرز و برزین کمند | |
| برو حمله آورد مانند باد | بزد نیزه و بند جوشن گشاد | |
| تهمتن بزد دست و نیزه گرفت | قلون از دلیریش مانده شگفت | |
| ستد نیزه از دست او نامدار | بغرید چون تندر از کوهسار | |
| بزد نیزه و برگرفتش ز زین | نهاد آن بن نیزه را بر زمین | |
| قلون گشت چون مرغ با بابزن | بدیدند لشکر همه تن به تن | |
| هزیمت شد از وی سپاه قلون | به یکبارگی بخت بد را زبون |