| بینداخت رستم کیانی کمند | سر ابرش آورد ناگه ببند | |
| بیامد چو شیر ژیان مادرش | همی خواست کندن به دندان سرش | |
| بغرید رستم چو شیر ژیان | از آواز او خیره شد مادیان | |
| یکی مشت زد نیز بر گردنش | کزان مشت برگشت لرزان تنش | |
| بیفتاد و برخاست و برگشت از وی | بسوی گله تیز بنهاد روی | |
| بیفشارد ران رستم زورمند | برو تنگتر کرد خم کمند | |
| بیازید چنگال گردی بزور | بیفشارد یک دست بر پشت بور | |
| نکرد ایچ پشت از فشردن تهی | تو گفتی ندارد همی آگهی | |
| بدل گفت کاین برنشست منست | کنون کار کردن به دست منست | |
| ز چوپان بپرسید کاین اژدها | به چندست و این را که خواهد بها | |
| چنین داد پاسخ که گر رستمی | برو راست کن روی ایران زمی | |
| مر این را بر و بوم ایران بهاست | بدین بر تو خواهی جهان کرد راست | |
| لب رستم از خنده شد چون بسد | همی گفت نیکی ز یزدان سزد | |
| به زین اندر آورد گلرنگ را | سرش تیز شد کینه و جنگ را | |
| گشاده زنخ دیدش و تیزتگ | بدیدش که دارد دل و تاو و رگ | |
| کشد جوشن و خود و کوپال او | تن پیلوار و بر و یال او | |
| چنان گشت ابرش که هر شب سپند | همی سوختندش ز بیم گزند | |
| چپ و راست گفتی که جادو شدست | به آورد تا زنده آهو شدست | |
| دل زال زر شد چو خرم بهار | ز رخش نوآیین و فرخ سوار | |
| در گنج بگشاد و دینار داد | از امروز و فردا نیامدش یاد |