| چگونه فرستم به دشت نبرد | ترا پیش ترکان پر کین و درد | |
| چه گویی چه سازی چه پاسخ دهی | که جفت تو بادا مهی و بهی | |
| چنین گفت رستم به دستان سام | که من نیستم مرد آرام و جام | |
| چنین یال و این چنگهای دراز | نه والا بود پروریدن به ناز | |
| اگر دشت کین آید و رزم سخت | بود یار یزدان پیروزبخت | |
| ببینی که در جنگ من چون شوم | چو اندر پی ریزش خون شوم | |
| یکی ابر دارم به چنگ اندرون | که همرنگ آبست و بارانش خون | |
| همی آتش افروزد از گوهرش | همی مغز پیلان بساید سرش | |
| یکی باره باید چو کوه بلند | چنان چون من آرم به خم کمند | |
| یکی گرز خواهم چو یک لخت کوه | گرآیند پیشم ز توران گروه | |
| سرانشان بکوبم بدان گرز بر | نیاید برم هیچ پرخاشخر | |
| که روی زمین را کنم بی‌سپاه | که خون بارد ابر اندر آوردگاه |