| بگفتند با زال چندی درشت | که گیتی بس آسان گرفتی به مشت | |
| پس از سام تا تو شدی پهلوان | نبودیم یک روز روشن روان | |
| سپاهی ز جیحون بدین سو کشید | که شد آفتاب از جهان ناپدید | |
| اگر چاره دانی مراین را بساز | که آمد سپهبد به تنگی فراز | |
| چنین گفت پس نامور زال زر | که تا من ببستم به مردی کمر | |
| سواری چو من پای بر زین نگاشت | کسی تیغ و گرز مرا برنداشت | |
| به جایی که من پای بفشاردم | عنان سواران شدی پاردم | |
| شب و روز در جنگ یکسان بدم | ز پیری همه ساله ترسان بدم | |
| کنون چنبری گشت یال یلی | نتابد همی خنجر کابلی | |
| کنون گشت رستم چو سرو سهی | بزیبد برو بر کلاه مهی | |
| یکی اسپ جنگیش باید همی | کزین تازی اسپان نشاید همی | |
| بجویم یکی باره‌ی پیلتن | بخواهم ز هر سو که هست انجمن | |
| بخوانم به رستم بر این داستان | که هستی برین کار همداستان | |
| که بر کینه‌ی تخمه‌ی زادشم | ببندی میان و نباشی دژم | |
| همه شهر ایران ز گفتار اوی | ببودند شادان دل و تازه روی | |
| ز هر سو هیونی تکاور بتاخت | سلیح سواران جنگی بساخت | |
| به رستم چنین گفت کای پیلتن | به بالا سرت برتر از انجمن | |
| یکی کار پیشست و رنجی دراز | کزو بگسلد خواب و آرام و ناز | |
| ترا نوز پورا گه رزم نیست | چه سازم که هنگامه‌ی بزم نیست | |
| هنوز از لبت شیر بوید همی | دلت ناز و شادی بجوید همی |