| چو دشت از گیا گشت چون پرنیان | ببستند گردان توران میان | |
| سپاهی بیامد ز ترکان و چین | هم از گرزداران خاور زمین | |
| که آن را میان و کرانه نبود | همان بخت نوذر جوانه نبود | |
| چو لشکر به نزدیک جیحون رسید | خبر نزد پور فریدون رسید | |
| سپاه جهاندار بیرون شدند | ز کاخ همایون به هامون شدند | |
| به راه دهستان نهادند روی | سپهدارشان قارن رزم‌جوی | |
| شهنشاه نوذر پس پشت اوی | جهانی سراسر پر از گفت و گوی | |
| چو لشکر به پیش دهستان رسید | تو گفتی که خورشید شد ناپدید | |
| سراپرده‌ی نوذر شهریار | کشیدند بر دشت پیش حصار | |
| خود اندر دهستان نیاراست جنگ | برین بر نیامد زمانی درنگ | |
| که افراسیاب اندر ایران زمین | دو سالار کرد از بزرگان گزین | |
| شماساس و دیگر خزروان گرد | ز لشکر سواران بدیشان سپرد | |
| ز جنگ آوران مرد چون سی هزار | برفتند شایسته‌ی کارزار | |
| سوی زابلستان نهادند روی | ز کینه به دستان نهادند روی | |
| خبر شد که سام نریمان بمرد | همی دخمه سازد ورا زال گرد | |
| ازان سخت شادان شد افراسیاب | بدید آنکه بخت اندر آمد به خواب | |
| بیامد چو پیش دهستان رسید | برابر سراپرده‌ای برکشید | |
| سپه را که دانست کردن شمار | برو چارصد بار بشمر هزار | |
| بجوشید گفتی همه ریگ و شخ | بیابان سراسر چو مور و ملخ | |
| ابا شاه نوذر صد و چل هزار | همانا که بودند جنگی سوار |