| دلش گر ز راه پدر گشت باز | برین برنیامد زمانی دراز | |
| هنوز آهنی نیست زنگار خورد | که رخشنده دشوار شایدش کرد | |
| من آن ایزدی فره باز آورم | جهان را به مهرش نیاز آورم | |
| شما بر گذشته پشیمان شوید | به نوی ز سر باز پیمان شوید | |
| گر آمرزش کردگار سپهر | نیابید و از نوذر شاه مهر | |
| بدین گیتی اندر بود خشم شاه | به برگشتن آتش بود جایگاه | |
| بزرگان ز کرده پشیمان شدند | یکایک ز سر باز پیمان شدند | |
| چو آمد به درگاه سام سوار | پذیره شدش نوذر شهریار | |
| به فرخ پی نامور پهلوان | جهان سر به سر شد به نوی جوان | |
| به پوزش مهان پیش نوذر شدند | به جان و به دل ویژه کهتر شدند | |
| برافروخت نوذر ز تخت مهی | نشست اندر آرام با فرهی | |
| جهان پهلوان پیش نوذر به پای | پرستنده او بود و هم رهنمای | |
| به نوذر در پندها را گشاد | سخنهای نیکو بسی کرد یاد | |
| ز گرد فریدون و هوشنگ شاه | همان از منوچهر زیبای گاه | |
| که گیتی بداد و دهش داشتند | به بیداد بر چشم نگماشتند | |
| دل او ز کژی به داد آورید | چنان کرد نوذر که او رای دید | |
| دل مهتران را بدو نرم کرد | همه داد و بنیاد آزرم کرد | |
| چو گفته شد از گفتنیها همه | به گردنکشان و به شاه رمه | |
| برون رفت با خلعت نوذری | چه تخت و چه تاج و چه انگشتری | |
| غلامان و اسپان زرین ستام | پر از گوهر سرخ زرین دو جام |