| چو سوگ پدر شاه نوذر بداشت | ز کیوان کلاه کیی برفراشت | |
| به تخت منوچهر بر بار داد | بخواند انجمن را و دینار داد | |
| برین برنیامد بسی روزگار | که بیدادگر شد سر شهریار | |
| ز گیتی برآمد به هر جای غو | جهان را کهن شد سر از شاه نو | |
| چو او رسمهای پدر درنوشت | ابا موبدان و ردان تیز گشت | |
| همی مردمی نزد او خوار شد | دلش برده‌ی گنج و دینار شد | |
| کدیور یکایک سپاهی شدند | دلیران سزاوار شاهی شدند | |
| چو از روی کشور برآمد خروش | جهانی سراسر برآمد به جوش | |
| بترسید بیدادگر شهریار | فرستاد کس نزد سام سوار | |
| به سگسار مازندران بود سام | فرستاد نوذر بر او پیام | |
| خداوند کیوان و بهرام و هور | که هست آفریننده‌ی پیل و مور | |
| نه دشواری از چیز برترمنش | نه آسانی از اندک اندر بوش | |
| همه با توانایی او یکیست | اگر هست بسیار و گر اندکیست | |
| کنون از خداوند خورشید و ماه | ثنا بر روان منوچهر شاه | |
| ابر سام یل باد چندان درود | که آید همی ز ابر باران فرود | |
| مران پهلوان جهاندیده را | سرافراز گرد پسندیده را | |
| همیشه دل و هوشش آباد باد | روانش ز هر درد آزاد باد | |
| شناسد مگر پهلوان جهان | سخنها هم از آشکار و نهان | |
| که تا شاه مژگان به هم برنهاد | ز سام نریمان بسی کرد یاد | |
| همیدون مرا پشت گرمی بدوست | که هم پهلوانست و هم شاه دوست |