| یکی جشن کردند در گلستان | ز زاولستان تا به کابلستان | |
| همه دشت پر باده و نای بود | به هر کنج صد مجلس آرای بود | |
| به زاولستان از کران تا کران | نشسته به هر جای رامشگران | |
| نبد کهتر از مهتران بر فرود | نشسته چنان چون بود تار و پود | |
| پس آن پیکر رستم شیرخوار | ببردند نزدیک سام سوار | |
| ابر سام یل موی بر پای خاست | مرا ماند این پرنیان گفت راست | |
| اگر نیم ازین پیکر آید تنش | سرش ابر ساید زمین دامنش | |
| وزان پس فرستاده را پیش خواست | درم ریخت تا بر سرش گشت راست | |
| به شادی برآمد ز درگاه کوس | بیاراست میدان چو چشم خروس | |
| می‌آورد و رامشگران را بخواند | به خواهندگان بر درم برفشاند | |
| بیاراست جشنی که خورشید و ماه | نظاره شدند اندران بزمگاه | |
| پس آن نامه‌ی زال پاسخ نوشت | بیاراست چون مرغزار بهشت | |
| نخست آفرین کرد بر کردگار | بران شادمان گردش روزگار | |
| ستودن گرفت آنگهی زال را | خداوند شمشیر و کوپال را | |
| پس آمد بدان پیکر پرنیان | که یال یلان داشت و فر کیان | |
| بفرمود کین را چنین ارجمند | بدارید کز دم نیابد گزند | |
| نیایش همی کردم اندر نهان | شب و روز با کردگار جهان | |
| که زنده ببیند جهانبین من | ز تخم تو گردی به آیین من | |
| کنون شد مرا و ترا پشت راست | نباید جز از زندگانیش خواست | |
| فرستاده آمد چو باد دمان | بر زال روشن دل و شادمان |