| که ویران کنی خان آباد من | چنین داد خواهی همی داد من | |
| من اینک به پیش تو استاده‌ام | تن بنده خشم ترا داده‌ام | |
| به اره میانم بدو نیم کن | ز کابل مپیمای با من سخن | |
| سپهبد چو بشنید گفتار زال | برافراخت گوش و فرو برد یال | |
| بدو گفت آری همینست راست | زبان تو بر راستی بر گواست | |
| همه کار من با تو بیداد بود | دل دشمنان بر تو بر شاد بود | |
| ز من آرزو خود همین خواستی | به تنگی دل از جای برخاستی | |
| مشو تیز تا چاره‌ی کار تو | بسازم کنون نیز بازار تو | |
| یکی نامه فرمایم اکنون به شاه | فرستم به دست تو ای نیک‌خواه | |
| سخن هر چه باید به یاد آورم | روان و دلش سوی داد آورم | |
| اگر یار باشد جهاندار ما | به کام تو گردد همه کار ما | |
| نویسنده را پیش بنشاندند | ز هر در سخنها همی راندند | |
| سرنامه کرد آفرین خدای | کجا هست و باشد همیشه به جای | |
| ازویست نیک و بد و هست و نیست | همه بندگانیم و ایزد یکیست | |
| هر آن چیز کو ساخت اندر بوش | بران است چرخ روان را روش | |
| خداوند کیوان و خورشید و ماه | وزو آفرین بر منوچهر شاه | |
| به رزم اندرون زهر تریاک سوز | به بزم اندرون ماه گیتی فروز | |
| گراینده گرز و گشاینده شهر | ز شادی به هر کس رساننده بهر | |
| کشنده درفش فریدون به جنگ | کشنده سرافراز جنگی پلنگ | |
| ز باد عمود تو کوه بلند | شود خاک نعل سرافشان سمند |