| همه نامداران پذیره شدند | ابا ژنده‌پیل و تبیره شدند | |
| رسیدند پس پیش سام سوار | بزرگان و کی نوذر نامدار | |
| پیام پدر شاه نوذر بداد | به دیدار او سام یل گشت شاد | |
| چنین داد پاسخ که فرمان کنم | ز دیدار او رامش جان کنم | |
| نهادند خوان و گرفتند جام | نخست از منوچهر بردند نام | |
| پس از نوذر و سام و هر مهتری | گرفتند شادی ز هر کشوری | |
| به شادی درآمد شب دیریاز | چو خورشید رخشنده بگشاد راز | |
| خروش تبیره برآمد ز در | هیون دلاور برآورد پر | |
| سوی بارگاه منوچهر شاه | به فرمان او برگرفتند راه | |
| منوچهر چون یافت زو آگهی | بیاراست دیهیم شاهنشهی | |
| ز ساری و آمل برآمد خروش | چو دریای سبز اندر آمد به جوش | |
| ببستند آئین ژوپین وران | برفتند با خشتهای گران | |
| سپاهی که از کوه تا کوه مرد | سپر در سپر ساخته سرخ و زرد | |
| ابا کوس و با نای روئین و سنج | ابا تازی اسپان و پیلان و گنج | |
| ازین گونه لشکر پذیره شدند | بسی با درفش و تبیره شدند | |
| چو آمد به نزدیکی بارگاه | پیاده شد و راه بگشاد شاه | |
| چو شاه جهاندار بگشاد روی | زمین را ببوسید و شد پیش اوی | |
| منوچهر برخاست از تخت عاج | ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج | |
| بر خویش بر تخت بنشاختش | چنان چون سزا بود بنواختش | |
| وزان گرگساران جنگ آوران | وزان نره دیوان مازندران |