| ولیکن هر آنکو بود پر منش | بباید شنیدن بسی سرزنش | |
| مرا اندرین گر نمایش کنید | وزین بند راه گشایش کنید | |
| به جای شما آن کنم در جهان | که با کهتران کس نکرد از مهان | |
| ز خوبی و از نیکی و راستی | ز بد ناورم بر شما کاستی | |
| همه موبدان پاسخ آراستند | همه کام و آرام او خواستند | |
| که ما مر ترا یک به یک بنده‌ایم | نه از بس شگفتی سرافگنده‌ایم | |
| ابا آنکه مهراب ازین پایه نیست | بزرگست و گرد و سبک مایه نیست | |
| بدانست کز گوهر اژدهاست | و گر چند بر تازیان پادشاست | |
| اگر شاه رابد نگردد گمان | نباشد ازو ننگ بر دودمان | |
| یکی نامه باید سوی پهلوان | چنان چون تو دانی به روشن روان | |
| ترا خود خرد زان ما بیشتر | روان و گمانت به اندیشتر | |
| مگر کو یکی نامه نزدیک شاه | فرستد کند رای او را نگاه | |
| منوچهر هم رای سام سوار | نپردازد از ره بدین مایه کار | |
| سپهبد نویسنده را پیش خواند | دل آگنده بودش همه برفشاند | |
| یکی نامه فرمود نزدیک سام | سراسر نوید و درود و خرام | |
| ز خط نخست آفرین گسترید | بدان دادگر کو جهان آفرید | |
| ازویست شادی ازویست زور | خداوند کیوان و ناهید و هور | |
| خداوند هست و خداوند نیست | همه بندگانیم و ایزد یکیست | |
| ازو باد بر سام نیرم درود | خداوند کوپال و شمشیر و خود | |
| چماننده‌ی دیزه هنگام گرد | چراننده‌ی کرگس اندر نبرد |