| چنین گفت با ریدک ماه روی | که رو مر پرستندگان را بگوی | |
| که از گلستان یک زمان مگذرید | مگر با گل از باغ گوهر برید | |
| درم خواست و دینار و گوهر ز گنج | گرانمایه دیبای زربفت پنج | |
| بفرمود کاین نزد ایشان برید | کسی را مگوئید و پنهان برید | |
| نباید شدن شان سوی کاخ باز | بدان تا پیامی فرستم براز | |
| برفتند زی ماه رخسار پنج | ابا گرم گفتار و دینار و گنج | |
| بدیشان سپردند زر و گهر | پیام جهان پهلوان زال زر | |
| پرستنده با ماه دیدار گفت | که هرگز نماند سخن در نهفت | |
| مگر آنکه باشد میان دو تن | سه تن نانهانست و چار انجمن | |
| بگوی ای خردمند پاکیزه رای | سخن گر به رازست با ما سرای | |
| پرستنده گفتند یک با دگر | که آمد به دام اندرون شیر نر | |
| کنون کار رودابه و کام زال | به جای آمد و این بود نیک فال | |
| بیامد سیه چشم گنجور شاه | که بود اندر آن کار دستور شاه | |
| سخن هر چه بشنید از آن دلنواز | همی گفت پیش سپهبد به راز | |
| سپهبد خرامید تا گلستان | بر امید خورشید کابلستان | |
| پری روی گلرخ بتان طراز | برفتند و بردند پیشش نماز | |
| سپهبد بپرسید ازیشان سخن | ز بالا و دیدار آن سرو بن | |
| ز گفتار و دیدار و رای و خرد | بدان تا به خوی وی اندر خورد | |
| بگویید با من یکایک سخن | به کژی نگر نفگنید ایچ بن | |
| اگر راستی‌تان بود گفت‌وگوی | به نزدیک من تان بود آبروی |