| بپرسید کز من چه خواهی بخواه | ز تخت و ز مهر و ز تیغ و کلاه | |
| بدو گفت مهراب کای پادشا | سرافراز و پیروز و فرمان روا | |
| مرا آرزو در زمانه یکیست | که آن آرزو بر تو دشوار نیست | |
| که آیی به شادی سوی خان من | چو خورشید روشن کنی جان من | |
| چنین داد پاسخ که این رای نیست | به خان تو اندر مرا جای نیست | |
| نباشد بدین سام همداستان | همان شاه چون بشنود داستان | |
| که ما می‌گساریم و مستان شویم | سوی خانه‌ی بت پرستان شویم | |
| جزان هر چه گویی تو پاسخ دهم | به دیدار تو رای فرخ نهم | |
| چو بشنید مهراب کرد آفرین | به دل زال را خواند ناپاک دین | |
| خرامان برفت از بر تخت اوی | همی آفرین خواند بر بخت اوی | |
| چو دستان سام از پسش بنگرید | ستودش فراوان چنان چون سزید | |
| ازان کو نه هم دین و هم راه بود | زبان از ستودنش کوتاه بود | |
| برو هیچکس چشم نگماشتند | مر او را ز دیوانگان داشتند | |
| چو روشن دل پهلوان را بدوی | چنان گرم دیدند با گفت‌وگوی | |
| مر او را ستودند یک یک مهان | همان کز پس پرده بودش نهان | |
| ز بالا و دیدار و آهستگی | ز بایستگی هم ز شایستگی | |
| دل زال یکباره دیوانه گشت | خرد دور شد عشق فرزانه گشت | |
| سپهدار تازی سر راستان | بگوید برین بر یکی داستان | |
| که تا زنده‌ام چرمه جفت منست | خم چرخ گردان نهفت منست | |
| عروسم نباید که رعنا شوم | به نزد خردمند رسوا شوم |