| خوش آمد هماناش دیدار او | دلش تیز تر گشت در کار او | |
| چو مهراب برخاست از خوان زال | نگه کرد زال اندر آن برز و یال | |
| چنین گفت با مهتران زال زر | که زیبنده‌تر زین که بندد کمر | |
| یکی نامدار از میان مهان | چنین گفت کای پهلوان جهان | |
| پس پرده‌ی او یکی دخترست | که رویش ز خورشید روشن‌ترست | |
| ز سر تا به پایش به کردار عاج | به رخ چون بهشت و به بالا چو ساج | |
| بران سفت سیمنش مشکین کمند | سرش گشته چون حلقه‌ی پای‌بند | |
| رخانش چو گلنار و لب ناردان | ز سیمین برش رسته دو ناروان | |
| دو چشمش بسان دو نرگس بباغ | مژه تیرگی برده از پر زاغ | |
| دو ابرو بسان کمان طراز | برو توز پوشیده ازمشک ناز | |
| بهشتیست سرتاسر آراسته | پر آرایش و رامش و خواسته | |
| برآورد مر زال را دل به جوش | چنان شد کزو رفت آرام وهوش | |
| شب آمد پر اندیشه بنشست زال | به نادیده برگشت بی‌خورد و هال | |
| چو زد بر سر کوه بر تیغ شید | چو یاقوت شد روی گیتی سپید | |
| در بار بگشاد دستان سام | برفتند گردان به زرین نیام | |
| در پهلوان را بیاراستند | چو بالای پرمایگان خواستند | |
| برون رفت مهراب کابل خدای | سوی خیمه‌ی زال زابل خدای | |
| چو آمد به نزدیکی بارگاه | خروش آمد از در که بگشای راه | |
| بر پهلوان اندرون رفت گو | بسان درختی پر از بار نو | |
| دل زال شد شاد و بنواختش | ازان انجمن سر برافراختش |