| بران بر ز بالای آن خوب چهر | تو گفتی که آرام جانست و مهر | |
| چنین گفت مر سام را شهریار | که از من تو این را به زنهاردار | |
| بخیره میازارش از هیچ روی | به کس شادمانه مشو جز بدوی | |
| که فر کیان دارد و چنگ شیر | دل هوشمندان و آهنگ شیر | |
| پس از کار سیمرغ و کوه بلند | وزان تا چرا خوار شد ارجمند | |
| یکایک همه سام با او بگفت | هم از آشکارا هم اندر نهفت | |
| وز افگندن زال بگشاد راز | که چون گشت با او سپهر از فراز | |
| سرانجام گیتی ز سیمرغ و زال | پر از داستان شد به بسیار سال | |
| برفتم به فرمان گیهان خدای | به البرز کوه اندر آن زشت جای | |
| یکی کوه دیدم سراندر سحاب | سپهری‌ست گفتی ز خارا بر آب | |
| برو بر نشیمی چو کاخ بلند | ز هر سوی برو بسته راه گزند | |
| بدو اندرون بچه‌ی مرغ و زال | تو گفتی که هستند هر دو همال | |
| همی بوی مهر آمد از باد اوی | به دل راحت آمد هم از یاد اوی | |
| ابا داور راست گفتم به راز | که ای آفریننده‌ی بی‌نیاز | |
| رسیده بهر جای برهان تو | نگردد فلک جز به فرمان تو | |
| یکی بنده‌ام با تنی پرگناه | به پیش خداوند خورشید و ماه | |
| امیدم به بخشایش تست بس | به چیزی دگر نیستم دسترس | |
| تو این بنده‌ی مرغ پرورده را | به خواری و زاری برآورده را | |
| همی پر پوشد بجای حریر | مزد گوشت هنگام پستان شیر | |
| به بد مهری من روانم مسوز | به من باز بخش و دلم برفروز |