| شما دیر مانید و خرم بوید | به رامش سوی ورزش خود شوید | |
| شنیدند یکسر سخنهای شاه | ازان مرد پرهیز با دستگاه | |
| وزان پس همه نامداران شهر | کسی کش بد از تاج وز گنج بهر | |
| برفتند با رامش و خواسته | همه دل به فرمانش آراسته | |
| فریدون فرزانه بنواختشان | براندازه بر پایگه ساختشان | |
| همی پندشان داد و کرد آفرین | همی یاد کرد از جهان آفرین | |
| همی گفت کاین جایگاه منست | به نیک اختر بومتان روشنست | |
| که یزدان پاک از میان گروه | برانگیخت ما را ز البرز کوه | |
| بدان تا جهان از بد اژدها | بفرمان گرز من آید رها | |
| چو بخشایش آورد نیکی دهش | به نیکی بباید سپردن رهش | |
| منم کدخدای جهان سر به سر | نشاید نشستن به یک جای بر | |
| وگرنه من ایدر همی بودمی | بسی با شما روز پیمودمی | |
| مهان پیش او خاک دادند بوس | ز درگاه برخاست آوای کوس | |
| دمادم برون رفت لشکر ز شهر | وزان شهر نایافته هیچ بهر | |
| ببردند ضحاک را بسته خوار | به پشت هیونی برافگنده زار | |
| همی راند ازین گونه تا شیرخوان | جهان را چو این بشنوی پیر خوان | |
| بسا روزگارا که بر کوه و دشت | گذشتست و بسیار خواهد گذشت | |
| بران گونه ضحاک را بسته سخت | سوی شیر خوان برد بیدار بخت | |
| همی راند او را به کوه اندرون | همی خواست کارد سرش را نگون | |
| بیامد هم آنگه خجسته سروش | به خوبی یکی راز گفتش به گوش |