| به چنگ اندرون شست یازی کمند | برآمد بر بام کاخ بلند | |
| بدید آن سیه نرگس شهرناز | پر از جادویی با فریدون به راز | |
| دو رخساره روز و دو زلفش چو شب | گشاده به نفرین ضحاک لب | |
| به مغز اندرش آتش رشک خاست | به ایوان کمند اندر افگند راست | |
| نه از تخت یاد و نه جان ارجمند | فرود آمد از بام کاخ بلند | |
| به دست اندرش آبگون دشنه بود | به خون پری چهرگان تشنه بود | |
| ز بالا چو پی بر زمین برنهاد | بیامد فریدون به کردار باد | |
| بران گرزه‌ی گاوسر دست برد | بزد بر سرش ترگ بشکست خرد | |
| بیامد سروش خجسته دمان | مزن گفت کاو را نیامد زمان | |
| همیدون شکسته ببندش چو سنگ | ببر تا دو کوه آیدت پیش تنگ | |
| به کوه اندرون به بود بند او | نیاید برش خویش و پیوند او | |
| فریدون چو بنشنید ناسود دیر | کمندی بیاراست از چرم شیر | |
| به تندی ببستش دو دست و میان | که نگشاید آن بند پیل ژیان | |
| نشست از بر تخت زرین او | بیفگند ناخوب آیین او | |
| بفرمود کردن به در بر خروش | که هر کس که دارید بیدار هوش | |
| نباید که باشید با ساز جنگ | نه زین گونه جوید کسی نام و ننگ | |
| سپاهی نباید که به پیشه‌ور | به یک روی جویند هر دو هنر | |
| یکی کارورز و یکی گرزدار | سزاوار هر کس پدیدست کار | |
| چو این کار آن جوید آن کار این | پرآشوب گردد سراسر زمین | |
| به بند اندرست آنکه ناپاک بود | جهان را ز کردار او باک بود |