| شب تیره گون خود بترزین کند | به زیر سر از مشک بالین کند | |
| چومشک آن دو گیسوی دو ماه تو | که بودند همواره دلخواه تو | |
| بگیرد ببرشان چو شد نیم مست | بدین گونه مهمان نباید بدست | |
| برآشفت ضحاک برسان کرگ | شنید آن سخن کارزو کرد مرگ | |
| به دشنام زشت و به آواز سخت | شگفتی بشورید با شوربخت | |
| بدو گفت هرگز تو در خان من | ازین پس نباشی نگهبان من | |
| چنین داد پاسخ ورا پیشکار | که ایدون گمانم من ای شهریار | |
| کزان بخت هرگز نباشدت بهر | به من چون دهی کدخدایی شهر | |
| چو بی‌بهره باشی ز گاه مهی | مرا کار سازندگی چون دهی | |
| چرا تو نسازی همی کار خویش | که هرگز نیامدت ازین کار پیش | |
| ز تاج بزرگی چو موی از خمیر | برون آمدی مهترا چاره‌گیر | |
| ترا دشمن آمد به گه برنشست | یکی گرزه‌ی گاوپیکر به دست | |
| همه بند و نیرنگت از رنگ برد | دلارام بگرفت و گاهت سپرد |