| نشست از بر باره‌ی راه جوی | سوی شاه ضحاک بنهاد روی | |
| بیامد چو پیش سپهبد رسید | سراسر بگفت آنچه دید و شنید | |
| بدو گفت کای شاه گردنکشان | به برگشتن کارت آمد نشان | |
| سه مرد سرافراز با لشکری | فراز آمدند از دگر کشوری | |
| ازان سه یکی کهتر اندر میان | به بالای سرو و به چهر کیان | |
| به سالست کهتر فزونیش بیش | از آن مهتران او نهد پای پیش | |
| یکی گرز دارد چو یک لخت کوه | همی تابد اندر میان گروه | |
| به اسپ اندر آمد بایوان شاه | دو پرمایه با او همیدون براه | |
| بیامد به تخت کی بر نشست | همه بند و نیرنگ تو کرد پست | |
| هر آنکس که بود اندر ایوان تو | ز مردان مرد و ز دیوان تو | |
| سر از پای یکسر فروریختشان | همه مغز با خون برامیختشان | |
| بدو گفت ضحاک شاید بدن | که مهمان بود شاد باید بدن | |
| چنین داد پاسخ ورا پیشکار | که مهمان ابا گرزه‌ی گاوسار | |
| به مردی نشیند به آرام تو | زتاج و کمر بسترد نام تو | |
| به آیین خویش آورد ناسپاس | چنین گر تو مهمان شناسی شناس | |
| بدو گفت ضحاک چندین منال | که مهمان گستاخ بهتر به فال | |
| چنین داد پاسخ بدو کندرو | که آری شنیدم تو پاسخ شنو | |
| گرین نامور هست مهمان تو | چه کارستش اندر شبستان تو | |
| که با دختران جهاندار جم | نشیند زند رای بر بیش و کم | |
| به یک دست گیرد رخ شهرناز | به دیگر عقیق لب ارنواز |