| بران بی‌بها چرم آهنگران | برآویختی نو به نو گوهران | |
| ز دیبای پرمایه و پرنیان | برآن گونه شد اختر کاویان | |
| که اندر شب تیره خورشید بود | جهان را ازو دل پرامید بود | |
| بگشت اندرین نیز چندی جهان | همی بودنی داشت اندر نهان | |
| فریدون چو گیتی برآن گونه دید | جهان پیش ضحاک وارونه دید | |
| سوی مادر آمد کمر برمیان | به سر برنهاده کلاه کیان | |
| که من رفتنی‌ام سوی کارزار | ترا جز نیایش مباد ایچ کار | |
| ز گیتی جهان آفرین را پرست | ازو دان بهر نیکی زور دست | |
| فرو ریخت آب از مژه مادرش | همی خواند با خون دل داورش | |
| به یزدان همی گفت زنهار من | سپردم ترا ای جهاندار من | |
| بگردان ز جانش بد جاودان | بپرداز گیتی ز نابخردان | |
| فریدون سبک ساز رفتن گرفت | سخن را ز هر کس نهفتن گرفت | |
| برادر دو بودش دو فرخ همال | ازو هر دو آزاده مهتر به سال | |
| یکی بود ازیشان کیانوش نام | دگر نام پرمایه‌ی شادکام | |
| فریدون بریشان زبان برگشاد | که خرم زئید ای دلیران و شاد | |
| که گردون نگردد بجز بر بهی | به ما بازگردد کلاه مهی | |
| بیارید داننده آهنگران | یکی گرز فرمود باید گران | |
| چو بگشاد لب هر دو بشتافتند | به بازار آهنگران تاختند | |
| هر آنکس کزان پیشه بد نام جوی | به سوی فریدون نهادند روی | |
| جهانجوی پرگار بگرفت زود | وزان گرز پیکر بدیشان نمود |