| کی نامور پاسخ آورد زود | که از من شگفتی بباید شنود | |
| که چون کاوه آمد ز درگه پدید | دو گوش من آواز او را شنید | |
| میان من و او ز ایوان درست | تو گفتی یکی کوه آهن برست | |
| ندانم چه شاید بدن زین سپس | که راز سپهری ندانست کس | |
| چو کاوه برون شد ز درگاه شاه | برو انجمن گشت بازارگاه | |
| همی بر خروشید و فریاد خواند | جهان را سراسر سوی داد خواند | |
| ازان چرم کاهنگران پشت پای | بپوشند هنگام زخم درای | |
| همان کاوه آن بر سر نیزه کرد | همانگه ز بازار برخاست گرد | |
| خروشان همی رفت نیزه بدست | که ای نامداران یزدان پرست | |
| کسی کاو هوای فریدون کند | دل از بند ضحاک بیرون کند | |
| بپویید کاین مهتر آهرمنست | جهان آفرین را به دل دشمن است | |
| بدان بی‌بها ناسزاوار پوست | پدید آمد آوای دشمن ز دوست | |
| همی رفت پیش اندرون مردگرد | جهانی برو انجمن شد نه خرد | |
| بدانست خود کافریدون کجاست | سراندر کشید و همی رفت راست | |
| بیامد بدرگاه سالار نو | بدیدندش آنجا و برخاست غو | |
| چو آن پوست بر نیزه بر دید کی | به نیکی یکی اختر افگند پی | |
| بیاراست آن را به دیبای روم | ز گوهر بر و پیکر از زر بوم | |
| بزد بر سر خویش چون گرد ماه | یکی فال فرخ پی افکند شاه | |
| فرو هشت ازو سرخ و زرد و بنفش | همی خواندش کاویانی درفش | |
| از آن پس هر آنکس که بگرفت گاه | به شاهی بسر برنهادی کلاه |