| خروشید و زد دست بر سر ز شاه | که شاها منم کاوه‌ی دادخواه | |
| یکی بی‌زیان مرد آهنگرم | ز شاه آتش آید همی بر سرم | |
| تو شاهی و گر اژدها پیکری | بباید بدین داستان داوری | |
| که گر هفت کشور به شاهی تراست | چرا رنج و سختی همه بهر ماست | |
| شماریت با من بباید گرفت | بدان تا جهان ماند اندر شگفت | |
| مگر کز شمار تو آید پدید | که نوبت ز گیتی به من چون رسید | |
| که مارانت را مغز فرزند من | همی داد باید ز هر انجمن | |
| سپهبد به گفتار او بنگرید | شگفت آمدش کان سخن‌ها شنید | |
| بدو باز دادند فرزند او | به خوبی بجستند پیوند او | |
| بفرمود پس کاوه را پادشا | که باشد بران محضر اندر گوا | |
| چو بر خواند کاوه همه محضرش | سبک سوی پیران آن کشورش | |
| خروشید کای پای مردان دیو | بریده دل از ترس گیهان خدیو | |
| همه سوی دوزخ نهادید روی | سپر دید دلها به گفتار اوی | |
| نباشم بدین محضر اندر گوا | نه هرگز براندیشم از پادشا | |
| خروشید و برجست لرزان ز جای | بدرید و بسپرد محضر به پای | |
| گرانمایه فرزند او پیش اوی | ز ایوان برون شد خروشان به کوی | |
| مهان شاه را خواندند آفرین | که ای نامور شهریار زمین | |
| ز چرخ فلک بر سرت باد سرد | نیارد گذشتن به روز نبرد | |
| چرا پیش تو کاوه‌ی خام‌گوی | بسان همالان کند سرخ روی | |
| همه محضر ما و پیمان تو | بدرد بپیچد ز فرمان تو |