| ز بیشه ببردم ترا ناگهان | گریزنده ز ایوان و از خان و مان | |
| بیامد بکشت آن گرانمایه را | چنان بی‌زبان مهربان دایه را | |
| وز ایوان ما تا به خورشید خاک | برآورد و کرد آن بلندی مغاک | |
| فریدون چو بشنید بگشادگوش | ز گفتار مادر برآمد به جوش | |
| دلش گشت پردرد و سر پر ز کین | به ابرو ز خشم اندر آورد چین | |
| چنین داد پاسخ به مادر که شیر | نگردد مگر ز آزمایش دلیر | |
| کنون کردنی کرد جادوپرست | مرا برد باید به شمشیر دست | |
| بپویم به فرمان یزدان پاک | برآرم ز ایوان ضحاک خاک | |
| بدو گفت مادر که این رای نیست | ترا با جهان سر به سر پای نیست | |
| جهاندار ضحاک با تاج و گاه | میان بسته فرمان او را سپاه | |
| چو خواهد ز هر کشوری صدهزار | کمر بسته او را کند کارزار | |
| جز اینست آیین پیوند و کین | جهان را به چشم جوانی مبین | |
| که هر کاو نبید جوانی چشید | به گیتی جز از خویشتن را ندید | |
| بدان مستی اندر دهد سر بباد | ترا روز جز شاد و خرم مباد |