| از آن نامداران بسیار هوش | یکی بود بینادل و تیزگوش | |
| خردمند و بیدار و زیرک بنام | کزان موبدان او زدی پیش گام | |
| دلش تنگتر گشت و ناباک شد | گشاده زبان پیش ضحاک شد | |
| بدو گفت پردخته کن سر ز باد | که جز مرگ را کس ز مادر نزاد | |
| جهاندار پیش از تو بسیار بود | که تخت مهی را سزاوار بود | |
| فراوان غم و شادمانی شمرد | برفت و جهان دیگری را سپرد | |
| اگر باره‌ی آهنینی به پای | سپهرت بساید نمانی به جای | |
| کسی را بود زین سپس تخت تو | به خاک اندر آرد سر و بخت تو | |
| کجا نام او آفریدون بود | زمین را سپهری همایون بود | |
| هنوز آن سپهبد ز مادر نزاد | نیامد گه پرسش و سرد باد | |
| چو او زاید از مادر پرهنر | بسان درختی شود بارور | |
| به مردی رسد برکشد سر به ماه | کمر جوید و تاج و تخت و کلاه | |
| به بالا شود چون یکی سرو برز | به گردن برآرد ز پولاد گرز | |
| زند بر سرت گرزه‌ی گاوسار | بگیردت زار و ببنددت خوار | |
| بدو گفت ضحاک ناپاک دین | چرا بنددم از منش چیست کین | |
| دلاور بدو گفت گر بخردی | کسی بی‌بهانه نسازد بدی | |
| برآید به دست تو هوش پدرش | از آن درد گردد پر از کینه سرش | |
| یکی گاو برمایه خواهد بدن | جهانجوی را دایه خواهد بدن | |
| تبه گردد آن هم به دست تو بر | بدین کین کشد گرزه‌ی گاوسر | |
| چو بشنید ضحاک بگشاد گوش | ز تخت اندر افتاد و زو رفت هوش |