| تو داری جهان زیر انگشتری | دد و مردم و مرغ و دیو و پری | |
| ز هر کشوری گرد کن مهتران | از اخترشناسان و افسونگران | |
| سخن سربه سر موبدان را بگوی | پژوهش کن و راستی بازجوی | |
| نگه کن که هوش تو بر دست کیست | ز مردم شمار ار ز دیو و پریست | |
| چو دانسته شد چاره ساز آن زمان | به خیره مترس از بد بدگمان | |
| شه پر منش را خوش آمد سخن | که آن سرو سیمین برافگند بن | |
| جهان از شب تیره چون پر زاغ | هم آنگه سر از کوه برزد چراغ | |
| تو گفتی که بر گنبد لاژورد | بگسترد خورشید یاقوت زرد | |
| سپهبد به هرجا که بد موبدی | سخن دان و بیداردل بخردی | |
| ز کشور به نزدیک خویش آورید | بگفت آن جگر خسته خوابی که دید | |
| نهانی سخن کردشان آشکار | ز نیک و بد و گردش روزگار | |
| که بر من زمانه کی آید بسر | کرا باشد این تاج و تخت و کمر | |
| گر این راز با من بباید گشاد | و گر سر به خواری بباید نهاد | |
| لب موبدان خشک و رخساره تر | زبان پر ز گفتار با یکدیگر | |
| که گر بودنی باز گوییم راست | به جانست پیکار و جان بی‌بهاست | |
| و گر نشنود بودنیها درست | بباید هم اکنون ز جان دست شست | |
| سه روز اندرین کار شد روزگار | سخن کس نیارست کرد آشکار | |
| به روز چهارم برآشفت شاه | برآن موبدان نماینده راه | |
| که گر زنده‌تان دار باید بسود | و گر بودنیها بباید نمود | |
| همه موبدان سرفگنده نگون | پر از هول دل دیدگان پر ز خون |