| نگر تا نباشی به آباد شهر | ترا از جهان دشت و کوهست بهر | |
| به جای سرش زان سری بی‌بها | خورش ساختند از پی اژدها | |
| ازین گونه هر ماهیان سی‌جوان | ازیشان همی یافتندی روان | |
| چو گرد آمدی مرد ازیشان دویست | بران سان که نشناختندی که کیست | |
| خورشگر بدیشان بزی چند و میش | سپردی و صحرا نهادند پیش | |
| کنون کرد از آن تخمه داد نژاد | که ز آباد ناید به دل برش یاد | |
| پس آیین ضحاک وارونه خوی | چنان بد که چون می‌بدش آرزوی | |
| ز مردان جنگی یکی خواستی | به کشتی چو با دیو برخاستی | |
| کجا نامور دختری خوبروی | به پرده درون بود بی‌گفت‌گوی | |
| پرستنده کردیش بر پیش خویش | نه بر رسم دین و نه بر رسم کیش |