| یکایک به تخت مهی بنگرید | به گیتی جز از خویشتن را ندید | |
| منی کرد آن شاه یزدان شناس | ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس | |
| گرانمایگان را ز لشگر بخواند | چه مایه سخن پیش ایشان براند | |
| چنین گفت با سالخورده مهان | که جز خویشتن را ندانم جهان | |
| هنر در جهان از من آمد پدید | چو من نامور تخت شاهی ندید | |
| جهان را به خوبی من آراستم | چنانست گیتی کجا خواستم | |
| خور و خواب و آرامتان از منست | همان کوشش و کامتان از منست | |
| بزرگی و دیهیم شاهی مراست | که گوید که جز من کسی پادشاست | |
| همه موبدان سرفگنده نگون | چرا کس نیارست گفتن نه چون | |
| چو این گفته شد فر یزدان از وی | بگشت و جهان شد پر از گفت‌وگوی | |
| منی چون بپیوست با کردگار | شکست اندر آورد و برگشت کار | |
| چه گفت آن سخن‌گوی با فر و هوش | چو خسرو شوی بندگی را بکوش | |
| به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس | به دلش اندر آید ز هر سو هراس | |
| به جمشید بر تیره‌گون گشت روز | همی کاست آن فر گیتی‌فروز |