| دگر بویهای خوش آورد باز | که دارند مردم به بویش نیاز | |
| چو بان و چو کافور و چون مشک ناب | چو عود و چو عنبر چو روشن گلاب | |
| پزشکی و درمان هر دردمند | در تندرستی و راه گزند | |
| همان رازها کرد نیز آشکار | جهان را نیامد چنو خواستار | |
| گذر کرد ازان پس به کشتی برآب | ز کشور به کشور گرفتی شتاب | |
| چنین سال پنجه برنجید نیز | ندید از هنر بر خرد بسته چیز | |
| همه کردنیها چو آمد به جای | ز جای مهی برتر آورد پای | |
| به فر کیانی یکی تخت ساخت | چه مایه بدو گوهر اندر نشاخت | |
| که چون خواستی دیو برداشتی | ز هامون به گردون برافراشتی | |
| چو خورشید تابان میان هوا | نشسته برو شاه فرمانروا | |
| جهان انجمن شد بر آن تخت او | شگفتی فرومانده از بخت او | |
| به جمشید بر گوهر افشاندند | مران روز را روز نو خواندند | |
| سر سال نو هرمز فرودین | برآسوده از رنج روی زمین | |
| بزرگان به شادی بیاراستند | می و جام و رامشگران خواستند | |
| چنین جشن فرخ ازان روزگار | به ما ماند ازان خسروان یادگار | |
| چنین سال سیصد همی رفت کار | ندیدند مرگ اندران روزگار | |
| ز رنج و ز بدشان نبد آگهی | میان بسته دیوان بسان رهی | |
| به فرمان مردم نهاده دو گوش | ز رامش جهان پر ز آوای نوش | |
| چنین تا بر آمد برین روزگار | ندیدند جز خوبی از کردگار | |
| جهان سربه‌سر گشت او را رهی | نشسته جهاندار با فرهی |