| خنیده به هر جای شهرسپ نام | نزد جز به نیکی به هر جای گام | |
| همه روزه بسته ز خوردن دو لب | به پیش جهاندار برپای شب | |
| چنان بر دل هر کسی بود دوست | نماز شب و روزه آیین اوست | |
| سر مایه بد اختر شاه را | در بسته بد جان بدخواه را | |
| همه راه نیکی نمودی به شاه | همه راستی خواستی پایگاه | |
| چنان شاه پالوده گشت از بدی | که تابید ازو فره‌ی ایزدی | |
| برفت اهرمن را به افسون ببست | چو بر تیزرو بارگی برنشست | |
| زمان تا زمان زینش برساختی | همی گرد گیتیش برتاختی | |
| چو دیوان بدیدند کردار او | کشیدند گردن ز گفتار او | |
| شدند انجمن دیو بسیار مر | که پردخته مانند ازو تاج و فر | |
| چو طهمورث آگه شد از کارشان | برآشفت و بشکست بازارشان | |
| به فر جهاندار بستش میان | به گردن برآورد گرز گران | |
| همه نره دیوان و افسونگران | برفتند جادو سپاهی گران | |
| دمنده سیه دیوشان پیشرو | همی به آسمان برکشیدند غو | |
| جهاندار طهمورث بافرین | بیامد کمربسته‌ی جنگ و کین | |
| یکایک بیاراست با دیو چنگ | نبد جنگشان را فراوان درنگ | |
| ازیشان دو بهره به افسون ببست | دگرشان به گرز گران کرد پست | |
| کشیدندشان خسته و بسته خوار | به جان خواستند آن زمان زینهار | |
| که ما را مکش تا یکی نو هنر | بیاموزی از ماکت آید به بر | |
| کی نامور دادشان زینهار | بدان تا نهانی کنند آشکار |