قسمت شانزدهم

بنمای به من رخت بکن مردمی		تا لاف زنم که دیده‌ام خرمی
ای جان جهان از تو چه باشد کمی		کز دیدن تو شاد شود آدمی

□

بوئی ز تو و گل معطر نی نی		با دیدنت آفتاب و اختر نی نی
گوئی که شب است سوی روزن بنگر		گر تو بروی شب است دیگر نی نی

□

بی‌آتش عشق تو تو نخوردم آبی		بی‌نقش خیال تو ندیدم آبی
در آب تو کوست چون شراب نابی		می‌نالم و می‌گردم چون دولابی

□

بیچاره دلا که آینه‌ی هر اثری		گر سر کشی از صفات با دردسری
ای آینه‌ای که قابل خیر وشری		زان عکس ترا چه غم که تو بیخبری

□

بی‌جهد به عالم معانی نرسی		زنده به حیات جاودانی نرسی
تا همچو خلیل آتش اندر نشوی		چون خضر به آب زندگانی نرسی

□

بیخود باشی هزار رحمت بینی		با خود باشی هزار زحمت بینی
همچون فرعون ریش را شانه مکن		گر شانه کنی سزای سبلت بینی

□

بیرون نگری صورت انسان بینی		خلقی عجب از روم و خراسان بینی
فرمود که ارجعی رجوع آن باشد		بنگر به درون که بجز انسان بینی

□

پیش آی خیال او که شوری داری		بر دیده‌ی من نشین که نوری داری
در طالع خود ز زهره سوری داری		در سینه چو داود زبوری داری

□

بی‌نام و نشان چون دل و جانم کردی		بی‌کیف طرب دست زنانم کردی
گفتم به کجا روم که جان را جانیست		بی‌جا و روان همچو روانم کردی

□

پیوسته مها عزم سفر می‌داری		چون چرخ مرا زیر و زبر می‌داری
شیری و منم شکار در پنجه‌ی تو		دل خوردئی و قصد جگر می‌داری