قسمت شانزدهم

لطفی که مرا شبانه اندوخته‌ای		امروز چو زلف خود پس انداخته‌ای
چشم توز می مست و من از چشم تو مست		زان مست بدین مست نپرداخته‌ای

□

با من ترش است روی یار قدری		شیرین‌تر از این ترش ندیدم شکری
بیزار شود شکر ز شیرینی خویش		گر زان شکر ترش بیابد خبری

□

با نااهلان اگر چو جانی باشی		ما را چه زیان تو در زیانی باشی
گیرم که تو معشوق جهانی باشی		آری باشی، ولی زمانی باشی

□

با یار به گلزار شدم رهگذری		بر گل نظری فکندم از بی‌خبری
دلدار به من گفت که شرمت بادا		رخسار من اینجا و تو بر گل نگری

□

بد می‌کنی و نیک طمع می‌داری		هم بد باشد سزای بدکرداری
با اینکه خداوند کریم و است و رحیم		گندم ندهد بار چو جو می‌کاری

□

پران باشی چو در صف یارانی		پری باشی سقط چو بی ایشانی
تا پرانی تو حاکمی بر سر آن		چون پر گشتی ز باد سرگردانی

□

برخیز و به نزد آن نکونام درآی		در صحبت آن یار دلارام درآی
زین دام برون جه و در آن دام درآی		از در اگرت براند از بام درآی

□

بر ظلمت شب خیمه‌ی مهتاب زدی		می‌خفت خرد بر رخ او آب زدی
دادی همه را به وعده خواب خرگوشی		وز تیغ فراق گردن خواب زدی

□

بر کار گذشته بین که حسرت نخوری		صوفی باشی و نام ماضی نبری
ابن‌الوقتی، جوانی و وقت بری		تا فوت نگردد این دم ما حضری

□

بر گلشن یارم گذرت بایستی		بر چهره‌ی او یک نظرت بایستی
در بی‌خبری گوی ز میدان بردی		از بی‌خبریها خبرت بایستی