قسمت چهاردهم

ای عارف گوینده نوائی برگو		یا قول درست یا خطائی برگو
درهای گلستان و چمن را بگشای		چون بلبل مست ز آشنائی برگو

□

ای عشرت نزدیک ز ما دور مشو		وز مجلس ما ملول و مهجور مشو
انگور عدم بدی شرابت کردند		واپس مرو ای شراب انگور مشو

□

ای ماه چو ابر بس گرستم بی‌تو		در مه به نشاط ننگریستم بی‌تو
برخاستم از جان تو نشستم بی‌تو		وز شرم به مردم چو نرستم بی‌تو

□

ای مشفق فرزند دو بیتی می‌گو		هردم جهت پند دو بیتی می‌گو
در فرقت و پیوند دو بیتی می‌گو		در عین غزل چند دو بیتی می‌گو

□

با تست مراد از چه روی هر سو تو		او تست ولی باو می‌گو تو
اوئی و توئی ز احولی مخیزد		چون دیده شود راست تو اوئی او تو

□

با نامحرم حدیث اسرار مگو		با مردودان حکایت از یار مگو
با مردم اغیار جز اغیار مگو		با اشتر خار خوار جز خار مگو

□

بر آتش چو دیک تو خود را میجو		می‌جوش تو خودبخود مرو بر هر سو
مقصود تو گوهر است بشتاب و بجو		زو جوش کنی کن بسوی گوهر زو

□

بر تخته‌ی دل که من نگهبانم و تو		خطی بنوشته‌ای که خوانم و تو
گفتیکه بگویمت چو من مانم و تو		این نیز از آنهاست که من دانم و تو

□

ترکی که دلم شاد کند خنده‌ی او		دارد به غمم زلف پراکنده‌ی او
بستد ز من او خطی به آزادی خویش		آورد خطی که من شدم بنده‌ی او

□

چون پاک شد از رنگ خودی سینه‌ی تو		خودبین گردی ز یار دیرینه‌ی تو
بی‌آینه روی خویش نتوان دیدن		در یاد نگر که اوست آئینه تو