قسمت دوازدهم

مائیم که دوست خویش دشمن داریم		اما دشمن هر عاشق و هر بیداریم
با قاصد دشمنان خود یاریم		ما دامن خود همیشه در خون داریم

□

مائیم که گه نهان و گه پیدائیم		گه ممن و گه یهود و گه ترسائیم
تا این دل ما قالب هر دل گردد		هر روز به صورتی برون می‌آئیم

□

مردم رغم عشق دمی در من دم		تا زنده‌ی جاوید شوم زان یکدم
گفتی که به وصل با تو همدم باشم		گو با که کجا شرم نداری همدم

□

مصنوع حقیم و صید صانع باشیم		جانرا ز مراد جان چه مانع باشیم
صد بره برای بندگان قربان کرد		ما چند به آب گرم قانع باشیم

□

مگریز ز من که من خریدار توام		در من بنگر که نور دیدار توام
در کار من آ که رونق کار توام		بیزار مشو ز من که بازار توام

□

من بحر تمامم و یکی قطره نیم		احول نیم و چو احولان غره نیم
گویم به زبان حال و هر یک ذره		فریاد همی کند که من ذره نیم

□

من بر سر کویت آستین گردانم		تو پنداری که من ترا میخوانم
نی نی رو رو که من ترا میدانم		خود رسم منست کاستین جنبانم

□

من بنده‌ی قرآنم اگر جان دارم		من خاک در محمد مختارم
گر نقل کند جز این کس از گفتارم		بیزارم از او وز این سخن بیزارم

□

من پیر شدم پیر نه ز ایام شدم		از نازش معشوقه خودکام شدم
در هر نفسی پخته شدم خام شدم		در هر قدمی دانه شدم دام شدم

□

من چشم ترا بسته به کین می‌بینم		اکنون چه کنم که همچنین می‌بینم
بگذر تو ز خورشیدی که آن بر فلک است		خورشید نگر که در زمین می‌بینم