قسمت دوم

آن را که بود کار نه زین یارانست		کاین پیشه‌ی ما پیشه‌ی بیکارانست
این راه که راه دزد و عیارانست		چه جای توانگران و زردارانست

□

آن را که خدای چون تو یاری داده است		او را دل و جان و بیقراری داده است
زنهار طمع مدار زانکس کاری		زیرا که خداش طرفه کاری داده است

□

آن را که غمی باشد و بتواند گفت		گر از دل خود بگفت بتواند رفت
این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت		نه رنگ توان نمود و نه بوی نهفت

□

آن روح که بسته بود در نقش صفات		از پرتو مصطفی درآمد بر ذات
واندم که روان گشت ز شادی میگفت		شادی روان مصطفی را صلوات

□

آن روی ترش نیست چنینش فعل است		می‌گوید و میخورد در اینش فعل است
آنکس که بر این چرخ برینش فعل است		این نیست عجب که در زمینش فعل است

□

آن سایه‌ی تو جایگه و خانه‌ی ما است		وان زلف تو بند دل دیوانه‌ی ما است
هر گوشه یکی شمع و دو سه پروانه است		اما نه چو شمع که پروانه‌ی ما است

□

آن شاه که خاک پای او تاج سر است		گفتم که فراق تو ز مرگم بتر است
اینک رخ زرد من گوا گفت برو		رخ را چه گلست کار او همچو زر است

□

آن شب که ترا به خواب بینم پیداست		چون روز شود چو روز دل پرغوغاست
آن پیل که دوش خواب هندستان دید		از بند بجست طاقت آن پیل کراست

□

آن شه که ز چاکران بدخو نگریخت		وز بی‌ادبی و جرم صد تو نگریخت
او را تو نگوی لطف، دریا گویش		بگریخت ز ما دیو سیه او نگریخت

□

آن عشق مجرد سوی صحرا می‌تاخت		دیدش دل من ز کر و فرش بشناخت
با خود می‌گفت چون ز صورت برهم		با صورت عشق عشقها خواهم باخت