| هان! مخند ای نفس بر عابد ز جهل | هان، مدان رستن ز نقص عقل سهل | |
| در کمین خود نشینی، گر دمی | خویش را بینی کم از عابد همی | |
| گر تو این اموال دانی مال رب | بهر چه در غصب داری، روز و شب؟ | |
| گر بود در عقد قلبت آنکه نیست | مال، جز مال خدا، پس ظلم چیست؟ | |
| آنچه داری مال حق دانی اگر | پس به چشم عاریت، در وی نگر | |
| زان به هر وجهی که خواهی نفع گیر | داده بهر انتفاع، او را معیر | |
| لیک نه وجهی که مالک نهی کرد | تا شوی از خجلت آن، روی زرد | |
| گر نکردی این لوازم را ادا | دعوی ملزوم کردن، دان خطا | |
| عابد اندر عقل، گرچه بود سست | بود اخلاص و عباداتش درست | |
| کان ملک، تا آن زمان آمد پدید | علت نقصان اجر وی بدید | |
| تا که آخر، در خلال گفتگو | کرد استنباط ضعف عقل او | |
| هست در عقل تو نیز این اختلال | نفی خر کرد او ز حق، تو نفی مال | |
| در تو آیا هست اخلاص و عمل؟ | پس چه خندی بر وی ای نفس دغل! |