| گفت قدسی: هست خر، نی خلق را | حق منزه از صفات خلق را | |
| پس ملک، هردم صد استغفار برد | گرچه وی را ناقص و جاهل شمرد | |
| با وجود نفی اقرار وجود | چون علفخوارش تصور کرده بود | |
| بی‌تجارب، از کیا را علم نیست | کز علف حیوان تواند کرد زیست | |
| هان، تأمل کن در این نقل شریف | که در آن پنهان بود سر لطیف | |
| عابد اول در میان خلق بود | کسب آداب و عبادت می‌نمود | |
| ورنه، چون داند عبادت چون کند؟ | بر چه ملت طاعت بی‌چون کند | |
| در اوان خلطه را خلق جهان | دیده بود او، آنچه دیده دیگران | |
| بعد از آن کرد او تجرد اختیار | چون ندیده به ز طاعت، هیچ کار | |
| بود عقلش فاسد و ناقص ولی | نه فساد ظاهر و نقص جلی | |
| مرد عابد، دیده بد خر را بسی | هر یکی را لیک در دست کسی | |
| گفت: اینها خود همه، از مردم است | هر یک از سعی خود آورده به دست | |
| مالک ملک آمده هر کس به عقل | در تمسک، دست ما را نیست دخل | |
| چون شد اینها جمله ملک دیگری | پس نباشد، حضرت رب را خری | |
| او ندانسته که کل از حق بود | جمله را حق مالک مطلق بود | |
| هر که را ملکیست، از ابناء اوست | هر که را مالیست، از اعطاء اوست | |
| نزع و ایتایش به وفق حکمت است | هر که را گه عزت و گه ذلت است | |
| هر کجا باشد وجود خر به کار | می‌کند ایجاد، از یک تا هزار | |
| هرچه خواهد می‌کند، پیدا بکن | بی‌علاج و آلت حرف و سخن | |
| عقل عابد را چو این عرفان نبود | با ملک کرد آنچنان گفت و شنود |