| کلب خورد آن نان و از دنبال مرد | شد روان و روی خود واپس نکرد | |
| همچو سایه، در پی او می‌دوید | عف عفی می‌کرد و رختش می‌درید | |
| گفت عابد چون بدید آن ماجرا: | من سگی چون تو ندیدم، بی‌حیا | |
| صاحبت، غیر دو نان جو نداد | وان دونان، خود بستدی، ای کج نهاد | |
| دیگرم، از پی دویدن بهر چیست؟ | وین همه، رختم دریدن بهر چیست؟ | |
| سگ، به نطق آمد که: ای صاحب کمال | بی‌حیا، من نیستم، چشمت بمال | |
| هست، از وقتی که بودم من صغیر | مسکنم، ویرانه‌ی این گبر پیر | |
| گوسفندش را شبانی می‌کنم | خانه‌اش را پاسبانی می‌کنم | |
| گاه گاهی، نیم نانم می‌دهد | گاه، مشتی استخوانم می‌دهد | |
| گاه، غافل گردد از اطعام من | وز تغافل، تلخ گردد کام من | |
| بگذرد بسیار، بر من صبح و شام | لا اری خبزا ولا القی الطعام | |
| هفته هفته، بگذرد کاین ناتوان | نی ز نان یابد نشان، نی ز استخوان | |
| گاه هم باشد، که پیر پر محن | نان نیابد بهر خود، چه جای من | |
| چون که بر درگاه او پرورده‌ام | رو به درگاه دگر، ناورده‌ام | |
| هست کارم، بر در این پیر گبر | گاه شکر نعمت او، گاه صبر | |
| تا قمار عشق با او باختم | جز در او، من دری نشناختم | |
| گه به چوبم می‌زند، گه سنگها | از در او، من نمی‌گردم جدا | |
| چونکه نامد یکی شبی نانت به دست | در بنای صبر تو آمد شکست | |
| از در رزاق رو بر تافتی | بر در گبری روان بشتافتی | |
| بهر نانی، دوست را بگذاشتی | کرده‌ای با دشمن او آشتی |