| عابدی، در کوه لبنان بد مقیم | در بن غاری، چو اصحاب الرقیم | |
| روی دل، از غیر حق برتافته | گنج عزت را ز عزلت یافته | |
| روزها، می‌بود مشغول صیام | قرص نانی، می‌رسیدش وقت شام | |
| نصف آن شامش بدی، نصفی سحور | وز قناعت، داشت در دل صد سرور | |
| بر همین منوال، حالش می‌گذشت | نامدی زان کوه، هرگز سوی دشت | |
| از قضا، یک شب نیامد آن رغیف | شد ز جوع، آن پارسا زار و نحیف | |
| کرد مغرب را ادا، وآنگه عشاء | دل پر از وسواس، در فکر عشاء | |
| بس که بود از بهر قوتش اضطراب | نه عبادت کرد عابد، شب، نه خواب | |
| صبح چون شد، زان مقام دلپذیر | بهر قوتی آمد آن عابد به زیر | |
| بود یک قریه، به قرب آن جبل | اهل آن قریه، همه گبر و دغل | |
| عابد آمد بر در گبری ستاد | گبر او را یک دو نان جو بداد | |
| بستد آن نان را و شکر او بگفت | وز وصول طعمه‌اش، خاطر شکفت | |
| کرد آهنگ مقام خود دلیر | تا کند افطار زان خبز شعیر | |
| در سرای گبر بد گرگین سگی | مانده از جوع، استخوانی و رگی | |
| پیش او، گر خط پرگاری کشی | شکل نان بیند، بمیرد از خوشی | |
| بر زبان گر بگذرد لفظ خبر | خبز پندار، رود هوشش ز سر | |
| کلب، در دنبال عابد بو گرفت | آمدش دنبال و رخت او گرفت | |
| زان دو نان، عابد یکی پیشش فکند | پس روان شد، تا نیابد زو گزند | |
| سگ بخورد آن نان، وز پی آمدش | تا مگر، بار دگر آزاردش | |
| عابد آن نان دگر، دادش روان | تا که از آزار او یابد امان |