| سینه‌ی خالی ز مهر گلرخان | کهنه انبانی بود پر استخوان | |
| سینه، گر خالی ز معشوقی بود | سینه نبود، کهنه صندوقی بود | |
| تا به کی افغان و اشک بی‌شمار؟ | از خدا و مصطفی شرمی بدار | |
| از هیولا، تا به کی این گفتگوی؟ | رو به معنی آر و از صورت مگوی | |
| دل، که فارغ شد ز مهر آن نگار | سنگ استنجای شیطانش شمار | |
| این علوم و این خیالات و صور | فضله‌ی شیطان بود بر آن حجر | |
| تو، بغیر از علم عشق ار دل نهی | سنگ استنجا به شیطان می‌دهی | |
| شرم بادت، زانکه داری، ای دغل! | سنگ استنجای شیطان در بغل | |
| لوح دل، از فضله‌ی شیطان بشوی | ای مدرس! درس عشقی هم بگوی | |
| چند و چند از حکمت یونانیان؟ | حکمت ایمانیان را هم بدان | |
| چند زین فقه و کلام بی‌اصول | مغز را خالی کنی، ای بوالفضول | |
| صرف شد عمرت به بحث نحو و صرف | از اصول عشق هم خوان یک دو حرف | |
| دل منور کن به انوار جلی | چند باشی کاسه لیس بوعلی؟ | |
| سرور عالم، شه دنیا و دین | سر ممن را شفا گفت ای حزین | |
| سر رسطالیس و سر بوعلی | کی شفا گفته نبی منجلی؟ | |
| سینه‌ی خود را برو صد چاک کن | دل از این آلودگیها پاک کن |